Ik ben moe. De afgelopen- en komende weken stonden/staan in het teken van auditeren, auditeren, slapen, audities voorbereiden en nog eens auditeren. Nu had ik weer even een week ‘rust’ (aka ik hoef niet naar een of andere verre stad als Maastricht). Vol goede moed ging ik dus weer naar de vooropleiding. Daar had ik écht zin in. Tot ik daar stond en mij werd gevraagd of ik even grappig wilde doen…
Vroeger in een doos
Men zegt weleens dat je in het heden moet leven, dat ‘hier en nu’ je het meest gelukkig maakt. En dat klinkt natuurlijk logisch, want de tijdmachine bestaat nog steeds niet (hoewel ik verwoede pogingen heb gedaan er een uit te vinden) en dus leef ik hier, nu. Maar ik ben daar niet zo goed in. Het verleden raast vaak als een malle door dit hoofdje. En daar ben ik niet eens zo ontevreden over.
Tweeduizendvijftien
Uren zou ik kunnen vullen met sentimenteel gelul over al het moois dat ik dit jaar heb mogen meemaken. Ik zou je de oren van het hoofd kunnen praten over het doen van audities, het halen van mijn examens, over het in ontvangst nemen van mijn diploma, de onvergetelijke zomer vol bier, tequila en kampvuurtjes die volgde en de vooropleiding waar ik tegenwoordig rondhuppel. Maar dat doe ik niet, ik wil me beperken tot hetgeen wat het allertofst was dit jaar, het allermooist…
‘Ik ben wél een lief meisje’
Toen ik veertien jaar was, werd ik een grote zus. Mijn moeder kreeg een baby, die toen nog schattig was en waar ik heel zoet uren mee kon knuffelen. Vaak kreeg ik dan glimlachjes van haar, soms een schaterlach. Maar nu, drie jaar later, heeft dat kleine dropje zich ontpopt tot een klein draakje, een doerakje, een boefje, een stout meisje…
December is stom
December is stom. Dat is me nogal een uitspraak. December ís ook niet stom, ik vínd december stom. Beter. December: de maand van de feestjes, kou en stress. Deze laatste 31 dagen van het jaar zou ik het liefst in mijn bedje doorbrengen, met een deken tot aan m’n kin opgetrokken, een lekker kussen onder m’n hoofd en een foute kersttrui aan. Maar helaas…
Parijs
Vrijdag was ik uit eten voor mijn opa’s verjaardag toen ik het nieuws hoorde. Die avond reed ik mijn stiefmoeder en vader terug naar huis en hoorde ik op de radio het dodental oplopen. Van tien naar twintig, van twintig naar dertig, van dertig naar vijftig, tot het 120 was. Daarna werd het nog 129. Jemig, wat veel.
Als iedereen meekijkt…
Ik ben écht zo’n ‘blij-Facebooker’. Zo een die alleen maar succesjes deelt en leuke momenten uit de leven. Dat doe ik trouwens ook op Instagram, Snapchat en mijn website. Niet extreem bewust hoor, maar ik schreeuw gewoon liever van de daken dat ik een leuke zomer had, dan dat ik met de hele wereld deel hoeveel chocola ik nodig heb om me weer blij te voelen tijdens mijn maandelijkse periode en hoe pissig ik dan word als iemand me vraagt – terwijl ik die Milkareep naar binnen schuif – of ik ‘toevallig’ ongesteld ben. Sommige dingen hou ik lekker voor mezelf. Tim den Besten en Nicolaas Veul besloten dat niet te doen. Deze veel te leuke jongens maakten de documentaireserie Super Stream Me, waarin ze zichzelf vijftien dagen lang live lieten streamen. En dan maak je alles met ze mee, maar dan ook echt alles…
Een prins en een wit paard voor de groenteman
Omroep MAX. Ik snap die omroep niet zo goed. Of eigenlijk snap ik de mensen die naar MAX kijken niet zo goed. Want hoewel ik op zondagavond vaak genoeg plaats heb genomen naast mijn stiefmoeder op de bank, heeft Heel Holland Bakt mij nooit langer dan tien minuten kunnen boeien. Bij mijn vaders favoriet We zijn er Bijna! lukte het me om langer mijn bibs op de bank te houden, omdat ik soms wel kan genieten van die plaatsvervangende schaamte die ik voel tijdens het kijken naar 43 bejaarden in caravan. En toch is er één MAX-programma dat mij languit op de bank laat liggen, het hele uur lang: Sterren op het Doek. Tenminste, dat programma was er…
First world problem: Ik durf mijn haar niet te knippen…
Mijn vrienden gaan me haten om dit bericht. ‘Verdorie Eef, was naar de kapper gegaan in die tijd dat je dit stuk schreef!’ zullen ze zeggen. En terecht. Al twee jaar lang roep ik dat ik mijn haar kort wil, of toch niet, of toch wel, of niet, of wel, niet. Het begon allemaal toen ik gevraagd werd naar een casting te komen…
Geld verdienen in een witte legging
Mijn mime-docent mailde. Of er wat mensen van de vooropleiding het leuk vonden om te helpen bij de opening van een expositie over licht, in het Centraal Museum van Utrecht. Het zou gaan om een drie uur durende mime-performance. Nee lieve mensen, nu moet je niet denken aan een performance waarin mensen drie uur lang doen alsof ze in een doos zitten. Gewoon een performance zonder woorden, met je lichaam. Van die dingen. Er zou een kleine vergoeding tegenover staan en hoewel het me best leuk leek om mee te doen, sloot ik me ook aan bij de motivatie van een klasgenoot: ‘Ik ben geen slet, maar vijftig euro is vijftig euro’.