Parijs

Vrijdag was ik uit eten voor mijn opa’s verjaardag toen ik het nieuws hoorde. Die avond reed ik mijn stiefmoeder en vader terug naar huis en hoorde ik op de radio het dodental oplopen. Van tien naar twintig, van twintig naar dertig, van dertig naar vijftig, tot het 120 was. Daarna werd het nog 129. Jemig, wat veel.

In mijn portemonnee zit een polaroid van de Sacré-Coeur. Twee dagen voor de aanslag op Charlie Hebdo genomen. Ik was daar samen met een vriendinnetje. Voor de derde keer in Parijs en voor de derde keer voelde ik me daar veilig en gelukkig. Het contrast van die gevoelens met het gevoel dat ik bij het beeld krijg van mannen met Kalasjnikovs en bommen, die zichzelf en anderen van veel te mooie levens beroven is zo enorm groot. Ik kan gewoon niet bevatten wat er nou allemaal gebeurd is. Tientallen vragen waar ik geen antwoord op weet spoken door mijn hoofd. En al zou ik de antwoorden weten, dan zouden deze hersentjes ze waarschijnlijk niet begrijpen. De foto blijft in mijn portemonnee. Ik wil niet vergeten hoe mooi de wereld ook kan zijn.

Ik hoorde vandaag mensen roepen dat dit dan oorlog is, dat we vuur met vuur moeten bestrijden, haat met haat: het is niet anders. ‘Het is wel anders!’ dacht ik toen. Overal voel ik nog liefde: van vrienden, van familie, kennissen, van wildvreemden en van al die mensen met wie ik vandaag op het Domplein een minuutje stil was. Noem me naïef, noem me een idealist (dat ben ik namelijk misschien ook wel een beetje, of heel erg), maar ik geloof dat vanuit liefde blijven handelen het belangrijkst is. Liefde voor de liefde, liefde voor de slachtoffers uit Parijs, liefde voor de slachtoffers op alle andere plekken van de wereld die zijn omgekomen door de strijd en haat die momenteel de wereld beheersen. Laten we vuur niet meer met vuur bestrijden, water werkt beter.

Een kusje voor iedereen die er een nodig heeft. En een liedje, omdat Louise Korthals hier best goed onder woorden brengt wat ik denk en voel.