Nepgesprekken met echte mensen

Hier volgt een update over mijn leven op de vooropleiding: het is één groot feest! Iedere dag ga ik met veel plezier naar mijn schooltje, een goed teken dus. Een van mijn favoriete lessen is dramaschrijven. Ja, dat kan ik al zeggen na twee lessen. Vorige week was het lekker snuffen en snikken bij tien momenten die iedereen uit zijn of haar leven beschreef. Deze week werden we de straat op gestuurd, om eens een nepgesprek met iemand aan te knopen. Je gesprekspartner moest je goed observeren, terwijl je ondertussen een levensverhaal los probeerde te peuteren. Mijn hart ging eventjes een beetje sneller kloppen. Ik moest dus met wildvreemden praten, en dan ook nog zorgen dat zij mij genoeg informatie zouden geven zodat ik vervolgens hun levensverhaal kon verzinnen. Half uur de tijd. Let’s go.

Samen met wat klasgenoten liep ik de stad in. Op zoek naar fascinerende mensen. In mijn hoofd begon ik sluwe plannetjes te smeden:

‘Wat nou als ik de boekhandel in ga, en de verkoper ondervraag over zijn favoriete boek? Of als ik gewoon ineens tegen iemand aan ga zitten op een bankje? Dan begint diegene vanzelf wel tegen me te praten. Of als ik eens een bioscoopmedewerker ondervraag over het filmfestival dat deze week begint? Of als ik de gracht in spring en kijk wie me komt redden, en diegene dan het hemd van het lijf vraag over zijn heldendaad? Of wat nou als ik deze hele opdracht gewoon niet doe en een onzin verhaal verzin?’

Uiteindelijk stapte ik op twee jongens af die onschuldige-shopverslaafden NRC-abonnementen aan probeerden te smeren. Ze vertelden me over hun werk, dat ze daar zoveel feestjes hielden en dat ze gisteren ook een feestje hadden gehad en nu vrij brak waren. Vanochtend hadden ze pennen naar de hoofden van hun collega’s gegooid om ze uit hun kantoor te jagen. Vonden ze wel leuk, hun collega’s iets minder. Ze zopen veel na hun werk, op het kantoor was namelijk een bar waar je voor vijftig cent bier kon halen. Ze vroegen me of het me leuk werk leek. Een beetje overrompeld door het feit dat ze een vraag terug stelden knikte ik. Als ik mijn nummer achterliet werd ik volgende week gebeld, dan kon ik misschien wel langskomen voor een gesprekje. Dus dat deed ik. En nu heb ik spijt.

Want lieve mensen, ik wil geen NRC-abonnementen aansmeren terwijl ik die hele krant niet lees. En ik wil ook niet iedere dag een feestje en voor vijftig cent bier halen. Ik wil ook geen gladde collega’s die pennen naar mijn hoofd gooien. Ik wil hooguit mooie verhalen over ze schrijven bij mijn favoriete vak, dat is wel genoeg.