Lenen voor je bier?

Niet langer ben ik Eef-van-de-vooropleiding-in-Utrecht. Nee, ik ben tegenwoordig Eef-de-Docent-Theater-student! Of eigenlijk ben ik dat nog niet, ik word het. In augustus vertrek ik naar Arnhem om me als een echt halfvolwassen studentikoos meisje te gedragen. Te beginnen met een Introweek vol zoete shotjes en kilometers bier. Oh ja, en iedere keer als we over de helft van de week zijn vieren we dat met Wodka Woensdag. En donderdag vieren we dat nog eens. En vrijdag weer. Tot het weer maandag is. Want lenen bij DUO doen we voor de kapotte lever! Of wacht, moest ik nou ook nog huur betalen?

Uh ja. Want ik word een vet verantwoordelijke meid, zo eentje die helemaal op zichzelf kan wonen enzo. Maar een kamer vinden: dat is me nog een klusje. Gelukkig bestaat de fantastische Facebookpagina ‘Kamermarkt Arnhem’. De aanbiedingen vlogen me om de oren. Genoeg aanbod, dat zou zo gepiept moeten zijn. Dus ik begon mijn brave standaardberichtje op te stellen en rond te sturen. Gewoon even voorstellen, zeggen welke studie ik ga doen, vertellen dat dit kamertje me zo leuk lijkt. Van die dingen. Soms reageerde iemand. Soms reageerde niemand. Kan gebeuren. Maar van een meisje kreeg ik het berichtje terug met de vraag of ik een gedichtje over mezelf wilde schrijven…

Een gedichtje? Serieus, een gedichtje? Moet ik gaan rijmen over hoe leuk ik ben? MOET HET RIJMEN ALS JE WIL WETEN HOE LEUK IK BEN? Ja? Nou, dan wil ik jouw kamer niet. Domme zet vonden velen. Want je moet juist gedichtjes, schilderijen, liedjes en alfabetten over jezelf opsturen. Dan vinden mensen je al snel leuk. Maar ik bén nou eenmaal niet zó leuk. En dus ging ik onder het motto ‘what you see is what you get’ (of in dit geval: ‘what you read is what you get’) door met het sturen van mijn beleefde, onpersoonlijke berichtjes.

Met resultaat! Ik mocht voor het eerst komen kijken naar een kamer. Een kamer in een huis met alleen maar studenten van ArtEZ (Dat is de kunstacademie van Arnhem, aka mijn toekomstige school). Ik liep naar binnen, tussen de vuilniszakken door, kijkend naar de snoeren langs de muur en de geraspte kaas op alle kastjes. Nee, niet doen. Of misschien… Jawel, de huisbaas is zo’n lieve man! Nee Eef, het gaat hier niet om een aardige huisbaas. Door!

Volgende huis. Ook stom. Huis daarna. WAUW. Mooie ramen, uitkijkend op een oud gebouw, tegenover een Turks winkeltje waar ik mezelf al de hele feta-voorraad weg zag kopen. Probleempje: veel mensen zagen zichzelf wel kijken door mooie ramen naar een oud gebouw en de feta-voorraad wegkopen. Dit was kansloos. Maar de huisbazin, die vertelde me dat ze een huis aan het ombouwen was tot studentenwoningen in de straat van mijn school. Mocht ik wel even komen kijken. WAHAUW. Hier wilde ik wonen. Deze kamer moest ik hebben. Dus zei ik haar: ‘Hier wil ik wonen. Deze kamer moet ik hebben’.

En zo kwam het dat de Tielse Eef een lening afsloot bij DUO. Niet voor de Wodka Woensdagen, maar voor 22 vierkante meter mét balkon in hartje Arnhem.

Mijn naam is Evelien

Dat rijmt op ‘dikke trien’, ‘wasmachine’ en ‘ik heb je lang niet meer gezien’.

Ik schrijf stomme gedichtjes omdat ik toch al een kamer heb

Ik hoef niet meer mega vet cool te lijken door vlot geklep 

Want met mij heb je echt wel pret

Maar niet elke avond, ik ga ook weleens vroeg naar bed.

Joe.