Kletsmajoor

‘Vroeger’, toen ik nog iedere dag met de trein door de Betuwse weilanden naar Utrecht raasde, kwam ik vaak dezelfde mensen tegen. Hele leuke mensen waar ik toch een soort trein-vriendschap opgebouwde, maar ook een beetje ‘rare’ figuren. Een man die de hele treinreis door de trein heen liep en dialogen voerde met een fantasievriendje, een jongen die altijd hele verhalen te vertellen had waardoor iedereen steeds als hij voorbij liep al riep ‘ik ben nu even bezig’ en op het station liep de man die steeds zei: ‘Ik ben de heilige geest’. Ik heb ze altijd vermeden, de types die ongevraagd mijn treinrust verstoorden.

Deze keer lukte dat me toch niet. In de coupé waar de minste mensen zitten zet ik mijn tas neer en neem tegenover een meneer van rond de dertig plaats. Er mogen hier dan wel weinig mensen zitten, maar rust is er niet: ik ben tegenover een enorme kletsmajoor gaan zitten. Ik pak snel mijn telefoon en probeer aan alle kanten uit te stralen ‘het was een lange week, laat mij maar even met rust.’

De meneer tegenover mij reageert uitgebreid op alles wat er om hem heen gebeurt. Iemand stapt uit: ‘Tot ziens!’ We stoppen op een station vol pubers: ‘Het lijkt wel een schoolbus!’ En als hij een zakje zure matten uit zijn tas haalt biedt hij de hele coupé er eentje aan. Na een tijdje staat de medereiziger naast mij op, de meneer doet dat ook: ‘Mag ik naast jou komen zitten?’ Ik knik en glimlach voorzichtig, pak snel het script van Macbeth uit mijn tas. De meneer buigt zich ook over de tekst: ‘Zit jij op de toneelschool?’, ‘Zoiets, docent theater’. De meneer begint te glunderen: ‘Wat goed dat jij al zo jong weet wat je wil!’ Vervolgens begint hij een heel gepassioneerd betoog over kunst, hoe belangrijk dat voor de wereld is. En hoe belangrijk het is dat mensen als ik hun hart volgen en niet achter het geld aan gaan. Ik vind het aandoenlijk en vraag hem of hij ook iets in de kunst doet. ‘Ik ben eigenlijk grafisch vormgever, maar nu maak ik badkamers. Dat is ook een soort vormgeven!’ We praten wat over kunst en de wereld, de man lijkt blij met deze conversatie. ‘Heb jij op de vrije school gezeten?’ Ik snap niet helemaal waar deze vraag vandaan komt, maar zeg: ‘Alleen wat jaartjes basisschool.’ De meneer lijkt tevreden met mijn antwoord en blijft weer even stil.

Als de trein Tiel nadert, pakt hij zijn oranje tijgerprint jas en houdt deze in de lucht: ‘Hup Holland Hup!’ en begint keihard te lachen. Mensen wenden hun hoofd af. Dat had ik tot mijn gesprekje van net ook gedaan. De deuren gaan open, ‘Dag meneer, fijne dag!’. ‘Ja, jij ook hè!’ Iedereen stapt op dit eindstation uit, hij blijft zitten. Gaat hij weer terug? Ik hoop dat er zo iemand naast hem komt zitten, iemand die ook naar hem luistert. Het liefst nog beter dan ik.