Op het moment dat ik dit schrijf lig ik eindelijk in bed. Ik heb een heerlijk afspeellijstje aangezet vol sentimentele gitaarmuziek en diepe hipsterstemmen. Het is ochtend, en terwijl ik mezelf even geleden van het station naar huis sleepte kwam ik vele net-wakker-gezichtjes tegen. Daar kan ik me even niks meer bij voorstellen. Ik ben namelijk al 27 uur wakker. En nee, dat heeft niks met Wodka Woensdag te maken…
Vannacht heb ook ik meegemaakt hoe langzaam duidelijk werd wat de naam van het volgende hoofdstuk uit de Amerikaanse geschiedenis gaat worden. Dat deed ik niet alleen. Ik zat in een theaterzaal vol publiek, de hele nacht. Op het toneel zette een enorme groep van acteurs, schrijvers, redacteurs en een regisseur al het ‘breaking-news’ van de nacht om in een 12 uur durend stuk.
Toen de zaal langzaam volliep hadden we er allemaal zin in. Mijn tas was gevuld met popcorn en worteltjes, die van mijn buurvrouw met M&M’s en haar buurvrouw had weer een flesje wijn meegenomen. Meisjes met onesies, jongens met dikke sokken. Een slaap-vreet-festijn in de schouwburg, wie wil dat nou niet? Wie er ging winnen? Clinton natuurlijk, daar waren we het vrijwel unaniem over eens. Jammer wel, dat het vannacht niet meer echt spannend zou worden, dat het eigenlijk al een gelopen race voor Hillary was. Maar ach, we hadden genoeg eten. Wij zaten goed.
Het was dan ook eigenlijk best leuk, dat de eerste staten toch naar Trump gingen. Beetje leven in de brouwerij! Hier en daar sloten meer staten zich aan. In de zaal werd gelachen ‘Heerlijk, kunnen we een beetje hysterisch doen. Hij gaat haar toch nooit verslaan!’. Dat dachten we. Langzaam kleurde tijdens de voorstelling het kaartje van staten rood. Een man van de redactie zat al in een hoekje van het podium te huilen. Ik dacht vooral: eerst zien, dan geloven. Beetje bij beetje zakte ik onderuit, mijn ogen vielen dicht, net zo langzaam als het tot me doordrong dat Trump de nieuwe president zou zijn.
Want laat het even duidelijk zijn: ik ben een dikke vette meeloper. Ik praat precies na wat de halve Nederlandse bevolking al roept: ‘Ik vind ze allebei niks, maar als ik moet kiezen: dan toch Clinton’. Trump, dat kan niet goed zijn voor de wereld. Denk ik (maar ja, wat weet een achttienjarige bloggende theaterstudent ervan).
De uitslagen volgden elkaar steeds meer op. De voorstelling was bijna afgelopen. Opeens zette de muzikanten Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder in. Er werd gehuild. Door de acteurs, door het publiek. Iedereen zong uit volle borst mee.
Zo liep ik een tikkeltje ontdaan, maar vooral doodmoe de Utrechtse schouwburg uit, deze ‘nieuwe wereld’ in. Die is nog niet veranderd, gelukkig. Eenmaal thuis zette ik de tv aan en keek naar de speech van de nieuwe Amerikaanse president. Hij schreeuwde deze keer niet. Hij zei aardige dingen. Hij riep de mensen op om te dromen. Niks raars, mooi zelfs! Maar toch werd ik alleen maar banger.
Daar lig je dan. In je bed. In het nieuwe stukje geschiedenis dat schijnbaar begonnen is. En dan wil je een column schrijven maar weet je eigenlijk niet zo goed wat het punt is dat je wil maken. Oké: het was een mooie nacht. En nu weet ik het, net als vele anderen, ook even niet zo goed meer.
Ha Evelien
Leuk geschreven Evelien, vooral wil ik op de laatste regel even reageren.
Je schrijft Oké, het was een mooie nacht. En nu weet ik het, net als velen anderen ook even niet zo goed meer.
Dat is precies de tijd waar we nu in zitten, het niet zo goed meer weten, of dat nou met een Trump of Clinton of wie dan ook is daar is het niet van afhankelijk.
Het gaat om de veranderingen die de mensen zelf ondergaan op dit ogenblik.
Van het verstand bewustzijn naar een hartbewustzijn. En dat is verwarrend want het voelt als we wisten het toch allemaal zo goed. En nu is het even, ik weet het niet meer waar sta ik wat moet ik en wie ben ik nu eigenlijk. Het heeft ook met de mannelijke en vrouwelijke energieën te maken, daar komen ook veranderingen, maar dat wordt een te lang verhaal. Groetjes en liefs Lida