Mijn mime-docent mailde. Of er wat mensen van de vooropleiding het leuk vonden om te helpen bij de opening van een expositie over licht, in het Centraal Museum van Utrecht. Het zou gaan om een drie uur durende mime-performance. Nee lieve mensen, nu moet je niet denken aan een performance waarin mensen drie uur lang doen alsof ze in een doos zitten. Gewoon een performance zonder woorden, met je lichaam. Van die dingen. Er zou een kleine vergoeding tegenover staan en hoewel het me best leuk leek om mee te doen, sloot ik me ook aan bij de motivatie van een klasgenoot: ‘Ik ben geen slet, maar vijftig euro is vijftig euro’.
Al snel na mijn aanmelding werden drie klasgenoten en ik in een facebookgroep gegooid, waarin we het script konden lezen. We lazen dat we met nog vijftien andere spelers een soort sekte zouden vormen, allemaal volledig in het wit gekleed. En of we alvast een filmpje op onze telefoons wilden installeren: een filmpje waar drie uur lang niks anders op te zien is dan een wit vlak. Écht Oscar-waardig.
Vrijdag was het dan zover. Eenmaal in de kleedkamer van onze sekte kregen we witte leggings (‘Eef, dat is zóóó 2002’), witte t-shirts, witte schoenen en zonnebrand zodat ik mijn winter-witte gezichtje, nóg witter kon maken. Zo liepen we de zaal in waar de opening plaatsvond. Daar moesten we een half uur lang stilstaan. Met de handen langs het lichaam. Op twee benen. Plus een glimlach. Blik rustend op de kandelaar rechtsboven in de hoek. Het waren dertig lange minuten, héééle lange minuten.
De volgende scène speelde zich af in het museum zelf. Samen met een klasgenootje mocht ik door een ruimte lopen, stilstaan en drie zinnen zeggen:
- We’re the Lucid Life Collective
- This white light is pure perfection
- You can find information on our website
En nee, ik mocht werkelijk niks anders zeggen. Dat leverde rete-goede conversaties met museumbezoekers op:
‘You can find information on our website’
‘Wat is je website dan?’
‘We’re the Lucid Life Collective’
‘Oke, leuk. Maar hoe heet je website?’
‘We’re the Lucid Life Collective’
‘Mag je niks anders zeggen ofzo?’
‘You can find information on our website’
‘Ik weet dus niet wat je website is’
*Zucht*
Echt top. Toen een oude man naar me toekwam en zei: ‘Ik vind het zo knap wat jullie doen! Super mooi!’ smolt ik een beetje van binnen. Ik wilde hem bedanken en knuffelen. Je raadt het al: DAT MOCHT ÓÓK NIET. Dus zei ik maar weer: ‘We’re the Lucid Life Collective’ en hoopte met heel mijn hart dat hij begreep dat ik met die woorden eigenlijk ‘Dankjewel’ probeerde te zeggen.
Ah wat een tof project! Leuk beschreven ook, ik maak het het helemaal met je mee.
Ja, het was zeker een gaaf project! Thanks Olga
Hoi Evelien, leuk om je verhaaltje te lezen. Compliment! En voor de wijze waarop je het vertelt en de voor de inhoud.
Hee André, wat super leuk om te horen. Dankjewel!