Ik ben een Monica

Op de deur van mijn kamer in mijn moeders huis hangt een prachtig kaartje. Een blauwige, met een leuk printje en de fantastische tekst ‘I’m not messy, I’m creatively organized’. Een goede waarschuwing voor degene die mijn kamer gaat betreden. De vloer, het bureau en de stoel liggen vrijwel altijd bezaaid met kleren, aantekeningenbriefjes, eeuwenoude tijdschriften, M&M zakjes en aangebroken repen Tony Chocolonely. Ik moet heel eerlijk bekennen, dat is niet altijd zo geweest…

Nee, want vroeger was het nóg veel erger! Al mijn Playmobiel lag over de vloer verspreid, mijn knuffels namen de halve kamer in beslag, ieder op school ‘kunstwerkje’ bewaarde ik. Oh, en ik had een kast. Of nou ja, een kast… een rommelhok eigenlijk. In mijn rommelhok stopte ik dingen waarvan ik wist dat ik ze voorlopig nog niet nodig zou hebben. Ik kon de deur op een kiertje doen (dan flikkerde namelijk nog net niet de hele kastinhoud op het roze kleedje dat ervoor lag) en dan schoof ik voorzichtig het prulletje via de kier de kast in. Of ik propte alle rondslingerende spullen in een grote vuilniszak en bracht die samen met mijn buurmeisje naar de zolder van haar tuinhuisje. Twee dagen later kwam ik de zak weer halen en kieperde hem zo weer mijn kamer in. Dat het in no-time weer een troep was keek niemand natuurlijk van op. Ik was altijd al een geboren ravagemaker geweest.

Maar nu is er iets raars met mij aan de hand. Het begrip opruimen krijgt een totaal andere wending in mijn leven. In mijn eigen kamertje in Arnhem heb ik met heel veel liefde al mijn meubeltjes, lampjes en kaarsjes neergezet en dus raak ik steeds een beetje in paniek als er ook maar iets anders staat. Ik word ineens gek als er ergens vieze glazen staan, krijg het benauwd als de handdoeken nat op de grond liggen, onderneem meteen actie als m’n jurkjes niet op een hangertje hangen en raak geïrriteerd als mijn vriend op mijn net opgemaakte bed gaat zitten. Dan moet ik dat dekbedje dus echt even rechttrekken. En daar wordt hij dan weer gek van.

Ik, de geboren rommelkont, ben ineens een Monica, het meest irritante personage uit Friends. Wie had dat ooit gedacht? Ben ik mezelf niet? Of juist al die jaren nooit geweest? Misschien moet ik maar eens een balans zoeken. Of accepteren dat er in mijn nieuwe huisje geleefd wordt en het niet altijd VTWonen-proof hoeft te zijn. Ja, dat is het. Maar nu eerst even afwassen.