Vroeger in een doos

Men zegt weleens dat je in het heden moet leven, dat ‘hier en nu’ je het meest gelukkig maakt. En dat klinkt natuurlijk logisch, want de tijdmachine bestaat nog steeds niet (hoewel ik verwoede pogingen heb gedaan er een uit te vinden) en dus leef ik hier, nu. Maar ik ben daar niet zo goed in. Het verleden raast vaak als een malle door dit hoofdje. En daar ben ik niet eens zo ontevreden over.

Ik heb namelijk een ongekende liefde voor herinneringen. Ik hou ervan om uit het raam te kijken, met dat aan-die-ene-crush-gerelateerde-liedje, dat nummer-uit-die-foute-bar-in-Mallorca, of dat Kinderen-voor-Kinderen-liedje-dat-ik-zong-bij-de-auditie-om-in-dat-kut-Gooische-koor-te-komen waarna-ik-grandioos-werd-afgewezen. Mijn leven zit vol moois.

Maar naast mijn ontelbare afspeellijsten, mijn mapjes met dierbare foto’s en boekje waarin ik dagelijks in een zinnetje mijn dag samenvat, uit die liefde voor herinneringen zich vooral in een soort verzamelwoede. Mijn kamer is rijk aan bonnetjes van dat ene lekkere broodje, de tickets van te toffe voorstellingen, treinkaartjes naar grootse bestemmingen, scheurkalenderpagina’s met belangrijke data en een broche met ‘Kiss me, I’m single!’. Ik baan me fysiek met moeite, mentaal met veel liefde, door die momenten heen naar mijn bed. Maar mijn moeder, die heeft het daar niet zo op. Dus we gingen mijn kamer opruimen. Al die bonnetjes, tickets, treinkaartjes, scheurkalenderpagina’s en de ‘Kiss me, I’m single!’ broche, die moesten van haar de kliko in. Ik kwam met een geweldig plan: de herinneringendoos. In deze doos mocht ik de allerdierbaarste frutsels planten. Goed idee in theorie…

Ramp in de praktijk. De doos puilt inmiddels uit van de prijskaartjes van H&M truitjes, op het station gekregen kerstmutsen, papiertjes met theaterteksten en onbeschreven ansichtkaarten die ik gratis ergens kreeg. Ik kan niet weggooien en de enige manier om mijn moeder tevreden te houden, is alle troep in deze doos dumpen.

Ik had pas de mooiste oud en nieuw van mijn leven. Jemig, wat heb ik genoten. In de eerste minuut van 2016 stond ik bijna op het punt om de kurk van de champagnefles van de grond te rapen voor in de herinneringendoos, toen ik me ineens iets realiseerde. Herinneringen horen voort te leven in een hoofd, een hart of in een ander dom cliché, maar op één plek horen ze niet: in een doos. Bovendien zijn herinneringen veel leuker om te maken dan om te hebben. Moet ik misschien tóch maar in het hier en nu gaan leven.