‘Vroeger’, toen ik nog iedere dag met de trein door de Betuwse weilanden naar Utrecht raasde, kwam ik vaak dezelfde mensen tegen. Hele leuke mensen waar ik toch een soort trein-vriendschap opgebouwde, maar ook een beetje ‘rare’ figuren. Een man die de hele treinreis door de trein heen liep en dialogen voerde met een fantasievriendje, een jongen die altijd hele verhalen te vertellen had waardoor iedereen steeds als hij voorbij liep al riep ‘ik ben nu even bezig’ en op het station liep de man die steeds zei: ‘Ik ben de heilige geest’. Ik heb ze altijd vermeden, de types die ongevraagd mijn treinrust verstoorden.
Ik word oud
Het gebeurt me nu al een paar weken: ik zit achter mijn computer en ineens doet dat hoofd van mij pijn. Het licht van de sneeuw; ook heftig voor mijn oogjes. De techniek doen tijdens een voorstelling, waardoor je een uur lang met je hoofd boven tientallen knopjes hangt; de hel. Als ik na de premiere weer met een zeurend hoofd zit, vind ik het wel welletjes. Tijd om naar de opticien te gaan.
Spelen met een dode vis
Theateropleidingen, die worden toch vaak met rare dingen geassocieerd. Met mensen die over een vloer vol verf rollen, in vreemde of helemaal geen kostuums. Een opleiding waar je de helft van de tijd een beetje aan het knoeien bent en praat over de extreem diepe betekenis daarvan. Ik zou het graag willen ontkrachten. Maar de eerste twee uur van de vrijdag is dat toch precies wat we doen…
Hoe ik de kaart langzaam rood zag worden
Op het moment dat ik dit schrijf lig ik eindelijk in bed. Ik heb een heerlijk afspeellijstje aangezet vol sentimentele gitaarmuziek en diepe hipsterstemmen. Het is ochtend, en terwijl ik mezelf even geleden van het station naar huis sleepte kwam ik vele net-wakker-gezichtjes tegen. Daar kan ik me even niks meer bij voorstellen. Ik ben namelijk al 27 uur wakker. En nee, dat heeft niks met Wodka Woensdag te maken…
Het grootse profiel van een klein studentje
Afgelopen vrijdag ondertekende ik een contractje voor een onbetaalde, maar enorme leuke bijbaan bij een toneelgroep. Zo eentje waar je met veel plezier heen gaat, die je meteen op je cv wil zetten en waar je spontaan je Facebookstatus van gaat bijwerken. Dat laatste wilde ik dan ook meteen doen. Ik typte mijn nieuwe ‘werkt bij…’ in mijn info-balkje, toen ik me realiseerde dat ik dat toch een beetje ongemakkelijk vond. Waarom zou ik Facebook willen gebruiken als een soort digitale cv? Gelukkig had mijn vader een goed alternatief…
Ik ben een Monica
Op de deur van mijn kamer in mijn moeders huis hangt een prachtig kaartje. Een blauwige, met een leuk printje en de fantastische tekst ‘I’m not messy, I’m creatively organized’. Een goede waarschuwing voor degene die mijn kamer gaat betreden. De vloer, het bureau en de stoel liggen vrijwel altijd bezaaid met kleren, aantekeningenbriefjes, eeuwenoude tijdschriften, M&M zakjes en aangebroken repen Tony Chocolonely. Ik moet heel eerlijk bekennen, dat is niet altijd zo geweest…
Mijn walhalla in de Flevopolder
Er is een plek in Nederland waar ik het allerliefste ben; een grasveldje, ergens langs een landweggetje in de Flevopolder. Als je er heen wilt, dan rij je er waarschijnlijk eerst drie keer voorbij. Heb je eindelijk de oprijlaan gevonden, dan ben je nog wel twee minuutjes bezig. Daarna betreed je mijn walhalla, mijn perfecte samenleving: Buitenkunst.
Lenen voor je bier?
Niet langer ben ik Eef-van-de-vooropleiding-in-Utrecht. Nee, ik ben tegenwoordig Eef-de-Docent-Theater-student! Of eigenlijk ben ik dat nog niet, ik word het. In augustus vertrek ik naar Arnhem om me als een echt halfvolwassen studentikoos meisje te gedragen. Te beginnen met een Introweek vol zoete shotjes en kilometers bier. Oh ja, en iedere keer als we over de helft van de week zijn vieren we dat met Wodka Woensdag. En donderdag vieren we dat nog eens. En vrijdag weer. Tot het weer maandag is. Want lenen bij DUO doen we voor de kapotte lever! Of wacht, moest ik nou ook nog huur betalen?
Zielig voor de sojabonen
Het is inmiddels zo’n tien jaar geleden dat ik mijn laatste hamburgertje naar binnen kaande. Toen ik vier was probeerde ik het voor het eerst: geen vlees meer in mijn buikje, maar aangezien andijviestamppot met gehaktbal toen nog vaste kost was elke donderdag (ik mis het nog altijd), hield ik dat niet zo lang vol. Nu was ik acht, het was zomer en de barbecue stond aan. Aan het eind van de avond nam ik mijn besluit: geen dode koeien en varkens meer voor mij.
Ik heb zo wa-wa-wa-waanzinnig gedroomd
Ik doe dus audities. (‘Goh Eef, dat wisten we nog niet. Dat heb je niet al een keer of tien gezegd hoor’). Volgende week hoef ik nog maar drie dagen te chillen (aka alles behalve chillen) op een regieopleiding, daarna is het over met de auditiepret. Maar voordat het zover is moet er nog een hoop gebeuren. Zo moet ik volgende week dinsdag twee uitgewerkte scènes klaar hebben liggen, die ik de drie daarop volgende dagen ga regisseren.