De dag die je wist dat zou komen…

Vandaag is een dag die ik graag nog wat maandjes uit had gesteld. Ik heb de afgelopen weken lopen wikken en wegen, sites bezocht die ik zo onderhand voor me zie als ik mijn ogen sluit en ontelbaar veel gesprekken gevoerd over ‘de toekomst’,  omdat ‘later als ik groot ben’ ineens al zo dichtbij is. Vandaag gaan de inschrijvingen open van de audities voor de toneelscholen en andere theater gerelateerde opleidingen. Nou is dat inschrijven niet zo’n probleem, maar het kiezen welk inschrijfformulier ik in ga vullen wel…

Even voor de duidelijkheid: ik wil later mijn centjes verdienen met theater maken. Op welke manier weet ik alleen niet zo goed. Misschien wil ik wel actrice worden, of theaterdocent, of theatermaker, of muziektheatermaker, of regisseuse, of tekstschrijfster, of kleinkunstenaar, of theatraal performer, of, of, of, ofzo. Ik maakte vorige week een lijstje met opleidingen die mij wel wat leken. Het waren er zeventien. Als ik al die studies zou afronden, zou ik 86 jaar zijn. ZES-EN-TACHTIG. Ik hoop dat ik tegen die tijd al wel een leven in Amsterdam achter de rug heb, vol Jeeps, chips eten in egg-chairs en geluk. Vooropgesteld dat ik tegen die tijd (het jaar 2084) nog leef.

Vandaag moet ik knoopjes doorhakken. Niet mijn sterkste punt. Ik wil nog niet kiezen hoe ik mijn leven in ga vullen. Maar ik moet. Ik mag van mezelf maximaal zes opleidingen kiezen. Nee lieve mensen, ik ga geen zes HBO’s doen. Ik schrijf me alleen in voor zes opleidingen. Hier ga ik dan auditie doen, a.k.a. dood gaan van de zenuwen, mezelf goed voor schut zetten, zweetokseltjes kweken en proberen door te spelen terwijl een jurylid roept ‘speel eens wat meer vanuit je kut’. Ik mag van een ongekend gelukje spreken áls ik op een van deze zes opleidingen aangenomen word en de vier daaropvolgende jaren dag en nacht rond mag huppelen op desbetreffende hogeschool.

Uitstelgedrag dit. Ik moet stoppen met schrijven en opleidingen uit gaan kiezen. Dikke doei.